திருவள்ளுவர் வகுத்த இல்லற வாழ்வில், தலைசிறந்த பேறாகக் கருதப்படுவது மக்கட் பேறு எனும் பிள்ளைச் செல்வமே ஆகும். அறம், பொருள், இன்பம், வீடு எனும் உறுதிப்பொருட்களை நோக்கிய மனிதப் பயணத்தில், பிள்ளைச் செல்வம் ஒரு முக்கிய அங்கமாக உள்ளது என்பதைப் தெய்வப் புலவர் அறுதியிட்டுக் கூறுகிறார். இல்லறத்தின் இன்றியமையாத அங்கங்களின் வரிசையில், மக்கட் செல்வத்தை முதன்மைப்படுத்தி வள்ளுவர் எண்ணினார். இதுவே, அறத்துப்பாலின் முதலாவதாகிய இல்லற இயலில், மக்கட் பேறு என்ற பெயரில் ஒரு அதிகாரமாகவே இடம்பெற்றுள்ளது.
மகன், மகள் ஆகிய இருபாலரையும் குறிக்கும் பொதுச் சொல்தான் ‘மக்கள்’ என்பதாகும். ஒழுக்கம் என்றால் நற்பண்புகளைக் குறிக்குமாப் போல, மக்கட் பேறு என்றால் நல்ல பண்புகள் கொண்ட மக்களைப் பெறுதலையே குறிக்கும். வாழ்க்கைத் துணைநலத்தின் முடிவுக் குறளில் ‘நன்மக்கட்பேறு’ என்றே தெய்வப் புலவர் பதிவு செய்துள்ளார். இவ்வாறு, வள்ளுவர் நல்ல மக்களைப் பெறுவதன் மூலம் கிடைக்கும் பேற்றை, மற்ற செல்வங்களோடு ஒப்பிட்டு, அதுவே உலகில் சிறந்த செல்வம் என்று நிறுவுகிறார்.
1. மக்கட் பேற்றின் சிறப்பும் அதன் தனித்துவமும் (குறள் 61)
திருக்குறளின் 61 ஆம் குறளில், மக்கட் பேறு குறித்து வள்ளுவர் வைக்கும் கருத்தை நாம் கூர்ந்து நோக்க வேண்டும். வள்ளுவர், உலகிலுள்ள செல்வங்கள் அனைத்தையும் ஒருபுறம் வைத்தும், அறிவறிந்த மக்களைப் பெறுதலை மறுபுறம் வைத்தும் எடைபோடுகிறார்.
குறள் 61:
பெருமவற்றுள் யாம்அறிவதுஇல்லை அறிவறிந்த
மக்கட்பேறு அல்ல பிற
உலகில் ஒருவன் பெறும் பேறுகளுள், ‘அறிவு அறிந்த மக்களைப்’ பெறுவதைக் காட்டிலும் சிறந்த செல்வம் வேறொன்றும் இல்லை. இந்த அரிய கருத்தை திருவள்ளுவர் தம்மை முன்னிலைப்படுத்திக் ‘யாம் அறிவது இல்லை பிற’ என்கிறார். எப்போது ஒருவர்க்கு தாம் சொல்லும் விடயத்தில் எள்ளளவும் ஐயம் இல்லாது இருக்கிறதோ, அப்போதுதான் இவ்வாறு தன்னிலைப்படுத்திக் கூற இயலும். இது, வள்ளுவர் இந்த உண்மையின் மீது கொண்டிருந்த ஆழமான நம்பிக்கையைக் காட்டுகிறது.
மக்கட் செல்வத்தைக் காட்டிலும் மகத்தான செல்வம் வேறில்லை என்ற கருத்தில் உடன்பட்டு ‘யாம் அறிவது இல்லை பிற’ என்றார். வள்ளுவர், மக்கட் பேற்றை ஒரு தட்டிலும், அதனைத் தவிர்ந்த பிற செல்வங்களை மறுதட்டிலும் வைத்து எடை போட்டதன் விளைவே இந்தக் குறள் ஆகும். அறிவறிந்த மக்கள் என்பது வெறும் கல்வி அறிவு பெற்ற மக்கள் மட்டுமல்ல; அவர்கள் நன்னெறிகளை உணர்ந்து, நல்லொழுக்கத்துடன் வாழும் மக்கள் ஆவர். அறிவு என்ற சொல் இங்குப் பல பரிமாணங்களில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. பாரதியார் பாடிய வரிகளை இங்கு நினைவுபடுத்தலாம்: “யாமறிந்த புலவரிலே கம்பனைப்போல் வள்ளுவர்போல் இளங்கோவைப்போல் பூமிதனில் யாங்கணுமே பிறந்ததிலை.” இந்த வரிகள், அறிவு மிகுந்த புலவர்களின் பெருமையைக் குறிப்பதாகும்.
‘மண்ணாங்கட்டி கவுண்டர்’ கதை: பெயரில் புதைந்த தத்துவம்
பிள்ளைச் செல்வம் எத்துணை பேறு வாய்ந்தது என்பதை ஒரு கிராமத்துத் தலைவரின் கதையிலிருந்து அறிவது பொருத்தமாக இருக்கும். விழுப்புரம் அருகே உள்ள சிற்றூரில் வாழ்ந்த தலைவர் ஒருவருக்கு, ‘மண்ணாங்கட்டிக் கவுண்டர்’ என்று பெயரிடப்பட்டிருந்தது. இந்தப் பெயர் வினோதமாகத் தோன்றினாலும், அதன் காரணம் மகத்தான மக்கட் பேற்றின் தத்துவத்தைப் புரியவைக்கிறது.
அவரது பெற்றோர்களுக்கு இவர் ஆறாவதாகப் பிறந்தாராம். இவருக்கு முன் பிறந்த குழந்தைகளெல்லாம் பிறந்த சில மாதங்களுக்குள்ளேயே இறந்துவிட்டன. தாய் பெற்ற குழந்தைகளைக் காலன் மண் உண்டு செரித்தது கண்டு மனங்கலங்கி அழுதனர். இனிமேல் பிறக்கும் குழந்தை வளமாய் வளர வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், மண்ணைப் போல் உறுதியாக இருக்கட்டும் என்று ‘மண்ணாங்கட்டி’ என்று பெயரிட்டு வளர்த்தனராம். இது, பிள்ளைச் செல்வத்தின் மீது பெற்றோர் கொண்டிருந்த ஆழ்ந்த பாசத்தையும், தங்கள் சந்ததி தழைக்க வேண்டும் என்ற பெருவிருப்பத்தையும் காட்டுகிறது. எல்லாப் பேறுகளிலும் முதன்மையான பேறு பிள்ளைச் செல்வம் என்பதன் வலிமையை அந்தக் காலத்து மக்கள் உணர்ந்திருந்தனர்.
2. தீவினை தீண்டா பண்பு (குறள் 62)
அறிவறிந்த மக்கள் என்பதோடு நில்லாமல், அவர்களுக்கு இருக்க வேண்டிய மற்றொரு முக்கியப் பண்பை வள்ளுவர் குறள் 62-இல் குறிப்பிடுகிறார். இது, தலைசிறந்த பண்பாகக் கருதப்படுகிறது.
குறள் 62:
எழுபிறப்பும் தீயவை தீண்டா பழிபிறங்காப்
பண்புடை மக்கட் பெறின்
பழி உண்டாகாத நல்ல பண்பு உடைய மக்களைப் பெற்றால், பெற்றவரை ஏழேழு பிறப்பிலும் தீமைகள் வந்து தீண்டுவதில்லை. ஒருவன் பெறும் பேறுகளுள், நல்ல மக்களைப் பெறுதலே பெரும் பேறு. உணவூட்டி வளர்க்கப்படும் பிள்ளைகள், கற்றுத் தேர்ந்து அறிவுடை மக்களாய் விளங்கினால், அதனினும் உவகை வேறில்லை. இதனால், பெற்றோர் மறுமையில் அடையும் இன்பம் குறித்து வள்ளுவர் மறைமுகமாகப் பேசுகிறார்.
‘பழிபிறங்காப் பண்புடைமை’ என்பது முக்கியமானது. ஒருவன் எவ்வளவு உயர்ந்தவனாக இருந்தாலும், அவனது நடத்தை (அ) செய்கைதான் அவனை மதிப்பிடுவதற்கான அளவுகோல். வாழும் சமூகத்தை மதியாதவனாக, தான் கொண்டதே கோலம் எனக் குற்ற நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டால் அவன், சமூகத்தாலும், குடும்பத்தாராலும் வேண்டப்படாதவனாகவே கருதப்படுவான். ‘பிறங்குதல்’ என்றால் அதிகரித்தல் என்று பொருள். எனவே, பழியைப் பெருக்காத பண்புடைய மக்கள் அமைய வேண்டும். ‘எழுபிறப்பு’ என்பதை ஏழு பிறவிகள் (தேவர், மக்கள், விலங்கு, பறவை, ஊர்வன, நீந்துவன, தாவரம்) எனக் கொள்ளலாம். எனவே, நல்ல மக்கள் கிடைத்தால், ஏழேழு பிறப்பிலும் தீயவை வந்து தீண்டா.
3. பிள்ளைச் செல்வம் தந்தையின் உடைமை (குறள் 63)
மக்களின் மேன்மையை, அவர்களுக்கு உரிய உடைமை என்ற குறளில் வள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார் (குறள் 63). இந்த உடைமை, மற்ற உடைமைகளை விடப் புனிதமானது என்று நிலைநாட்டப்படுகிறது.
குறள் 63:
தம்பொருள் என்பதம் மக்கள் அவர்பொருள்
தம்தம் வினையான் வரும்.
தம்முடைய மக்கள், தமக்குரிய உடைமைப் பொருள் ஆவார்கள். மேலும், அந்த மக்களின் செல்வப் பயன், அவர் செய்யும் நல்வினைகளால் வந்து சேரும். தம்பொருளாவது யாது? ஈட்டித் தனக்கே உடைமையாக்கிக் கொண்டதை ‘தம்பொருள்’ எனலாம். முயன்று கற்றால் அறிவு அவர்தம் உடைமையாகலாம்; அசைவிலா ஊக்கம் இருந்தால் நிலம், வீடு, நெல், ஆபரணங்கள் அவருக்கே உரித்தான பொருள்களாகலாம். ஆனால், இவையனைத்தனையும்விட மேலான பொருள் அவர் பெற்ற மக்களே. இஃது அவரின், அவருக்கே உரித்தான உடைமைச் செல்வம். செல்வம் கைக்குக் கை மாறக்கூடியது. ஆனால் மக்கட் செல்வம் ஒருவர்தம் தனியுடைமை.
சுந்தரர் தேவாரம் இந்த கருத்தை உறுதிப்படுத்துகிறது. ‘பெரும்பலம் அதுடை அசுரனைப் பொருது பொன்றுவித்த பொருளினைமுன் படைத்துகந்த புனிதன்’ என்று முருகனைக் குறிக்கிறார். இங்கு, சிவபெருமானின் மகன் முருகன் ‘பொருள்’ எனக் குறிக்கப்படுகிறது. மக்கட் செல்வம் என்பது, ஒருவரின் வாழ்வின் பெருமைக்கான உடைமை என்பதை வள்ளுவர் தெளிவாகக் காட்டுகிறார்.
4. பிள்ளைகள் தரும் இன்பங்கள்: மெய், செவி (குறள் 65)
பிள்ளைகள் அளிக்கும் இன்பத்தின் இரண்டு வகைகளை வள்ளுவர் குறள் 65-இல் மிக அழகாக விளக்குகிறார். இந்த இன்பம் மற்ற புலன் இன்பங்களை விட மேலானது.
குறள் 65:
மக்கள்மெய் தீண்டல் உடற்கின்பம் மற்றுஅவர்
சொற்கேட்டல் இன்பம் செவிக்கு.
குழந்தையின் உடலைத் தீண்டுவது உடலுக்கு இன்பம் அளிக்கும். மேலும், அந்தக் குழந்தைகள் பேசும் மழலைச் சொற்களைக் கேட்பது செவிக்கு இன்பம் தரும்.
உடலென்றாலும், மெய்யென்றாலும் மேனியைத்தான் குறிக்கும். ஐயிரு திங்கள் சுமந்த தாய், குழவியின் வரவை ஆவலோடு எதிர்பார்த்த தந்தை, அவர்களின் சாயலில் பிறந்த அந்தக் குழந்தை – இவர்களின் மேனியைத் தீண்டும்போது ஏற்படும் இன்பம் விவரிக்க முடியாதது. பிறந்த மகவைப் பச்சை மண் எனச் சொல்வர். அந்தப் பிஞ்சு உடலைத் தீண்டி, சிறுவிரல்களை நீவிவிடும்போது ஏற்படும் உவகை அளப்பரியது.
மழலைச் சொல் எனக்குறிப்பிடாது ‘சொல்’ என்று பொதுப்பெயரால் குறித்ததால், அந்தக் குழந்தைகள் கற்று, அறிவு நிரம்பப் பெற்று, பெரியவர்களுடன் பேசும் அறிவார்ந்த பேச்சும் கேட்க இன்பந்தான். முதற்குறளில் ‘அறிவறிந்த மக்கட்பேறு’ என்ற தொடரை இங்குப் பொருத்திப் பொருளுணர்க.
5. மழலைச் சொலின் இனிமை (குறள் 66)
குழந்தையின் மழலைச் சொற்களுக்கு நிகரான இனிமை வேறெதுவும் இல்லை என்பதை அடுத்த குறளில் வள்ளுவர் நிறுவுகிறார். இசை இன்பத்தைவிட மழலை இன்பமே மேலானது.
குறள் 66:
குழல்இனிது யாழ்இனிது என்பதம் மக்கள்
மழலைச்சொல் கேளா தவர்.
குழலின் இசையும், யாழின் இசையும் இனிமையானவை என்று கூறுபவர்கள், தங்கள் குழந்தைகளின் மழலைச் சொல்லைக் கேட்காதவர்களே ஆவர். குழலிசையும் யாழிசையும் இனிமைதான். ஆனால், அந்த இசையை இனிதென்று சொல்பவர், தங்கள் மக்கட் பேற்றைப் பெற்று, அவர்களின் மழலை மொழியைக் கேட்கும் வாய்ப்பைப் பெறாதவர்களே ஆவர்.
மழலை ஓர் உயிர்ப்பொருள். அது வெளிப்படுத்தும் மொழிக்குப் பொருளே இல்லை என்றாலும், அந்த மழலை எழுப்பும் ஒலிமழை, பெற்றோர்க்கு ஆனந்த கீதமாகவும், மகிழ்ச்சியில் நனைக்கும் தருணமாகவும் இருக்கும். மழலைச் சொல்லைக் கேட்டவர்கள் குழலிசையை இனிதென்று சொல்லமாட்டார்கள்; யாழிசைக்குத் தரச்சான்று தரமாட்டார்கள். சைவ சித்தாந்தத்தின் ஆனாய நாயனார் புராணம், குழலோசை கேட்கும் போது அனைத்து உயிர்களும் அசைவற்று நின்றது எனக் கூறுவது, இசையின் இனிமையை வலியுறுத்தினாலும், மழலைச் சொல்லுக்கு ஈடில்லை.
6. தந்தை மகனுக்கு ஆற்றும் கடமை (குறள் 67)
தந்தை தன் மகனுக்குச் செய்யக்கூடிய உதவி குறித்து குறள் 67 கூறுகிறது. இந்த உதவி, உலகியலில் செய்யப்படும் மற்ற உதவிகளைவிட வேறுபட்டது.
குறள் 67:
தந்தை மகற்குஆற்றும் நன்றி அவையத்து
முந்தி இருப்பச் செயல்
தந்தை தன் மகனுக்குச் செய்யும் நன்மை என்பது, அவனைக் கற்றவர் நிறைந்த அவையின்கண், எல்லோருக்கும் முன்னதாக இருக்கும்படிச் செய்வதுதான். ஒருவன் தன் மகனுக்காகப் பொருள் சேர்ப்பதைவிட, அவனிடம் அறிவைச் சேர்ப்பது நன்று. ஏனெனில், பொருளால் வருவது துன்பம்; அறிவால் விளைவது இன்பம்.
அவையம் என்பது அறிஞர்களை உள்ளடக்கியது. முந்துதல் என்றால் பிறரினும் முதன்மையாகத் திகழ்தல். ஒருவன் அவ்வாறு முதன்மை பெற அவசியமாவது, அக்கலை பற்றிய அறிவு, ஈடுபாடு, முயற்சி, தொடர் செயல் ஆகியனவாகும். இவற்றுக்கு மகனை ஈடுபடுத்துபவன் அவனது ஆசிரியனாக விளங்கும் தந்தை. கற்றார் அவையில், அவர்களையும் விட மிக்க அறிவு உடையவனாக மகனை ஆக்குதல் தந்தை தன் மகனுக்குச் செய்யும் மிக உயர்ந்த நன்மையாகும்.
7. மகனின் பெருமை தந்தையின் இன்பம் (குறள் 68)
தன்னினும் தம் மக்கள் அறிவுடையவராக இருப்பின், அது மாநிலத்து வாழும் எல்லா உயிர்களுக்கும் இன்பமானது என வள்ளுவர் குறள் 68-இல் கூறுகிறார். இந்த இன்பம், பெற்றோருக்கு மட்டுமேயான தனித்துவமான உணர்வு.
குறள் 68:
தம்மின்தம் மக்கள் அறிவுடைமை மாநிலத்து
மன்னுயிர்க் கெல்லாம் இனிது.
தம்மைவிடத் தம் மக்கள் அறிவுடையவராக இருந்தால், அது இந்த உலகத்தில் வாழும் எல்லா உயிர்களுக்கும் தம்மைவிட இனிமையானது. பொதுவாக, ‘உன்னைவிட இவன் அறிவில் சிறந்தவன்’ என மற்றவர் முன்னிலையில் கூறினால், கேட்பவரின் உணர்வு வேறு மாதிரியாக இருக்கும். ஆனால், ஒருவரின் பிள்ளைகள் அறிவில் சிறந்தவர்கள் என்று பிறர் கூறுவதைக் கேட்டு மகிழ்பவர், அந்த அறிவுடையவரின் தாயாகவோ, தந்தையாகவோதான் இருப்பர்.
‘மக்கள்’ என்று இங்கு விளிக்கப்பட்டவர்கள், இயல்பான அறிவுடன், கல்வியால் பெற்ற அறிவும் கைவரப் பெற்ற பிள்ளைகள் எனக் கொள்க. தம் என்றது அவ்வாறான அறிவுடைய பிள்ளைகளின் பெற்றோரை. ஒரு பிள்ளையின் அறிவினை அளக்க, அவன் தந்தையின் அறிவு அளவையாகிறது. தன்னைவிடத் தன் பிள்ளை எவ்வகையானும் அறிவு மிக்கவனாக விளங்க வேண்டும் என்பதுதான் தந்தையின் விருப்பமாக இருக்க முடியும்!
8. தாயின் பெரும் உவகை (குறள் 69)
நன்மகனைப் பெற்ற தாய் அடையும் பெரும் மகிழ்ச்சியை வள்ளுவர் குறள் 69-இல் உரைக்கிறார். இந்த மகிழ்ச்சி, அவள் அவனைப் பெற்றபோது அடைந்த மகிழ்ச்சியை விட மேலானது.
குறள் 69:
ஈன்ற பொழுதிற் பெரிதுவக்கும் தன்மகனைச்
சான்றோன் எனக்கேட்ட தாய்
தன் மகனைச் சான்றோன் என்று உலகோர் பாராட்டக் கேட்ட தாய், அவனைப் பெற்ற பொழுதில் அடைந்த மகிழ்ச்சியைக் காட்டிலும் பெரிதும் மகிழ்வாள்.
பத்து மாதங்கள் கருப்பையில் தாங்கி, சிசுவுக்கு ஒத்துவராத உணவுகளை ஒதுக்கி, பிறந்த குழந்தையின் அழுகை கேட்டுப் பூரித்த தாய், பிறந்த பொழுது மகிழ்ந்ததைவிட, அவள் மகன் கற்று, கல்வியில் கரை கடந்தான் எனக் கேட்கும்போது பெரும் ஆனந்தம் கொள்வாள். புறநானூற்றுத் தாயின் கூற்று இந்தக் குறளுக்கு வலிமை சேர்க்கிறது. தன் வீடு தேடி வந்து தன் மகனைப் பற்றிக் கேட்கும் ஒருவருக்கு, “புலி ஒரு காலத்தில் இருந்த கற்குகை போன்றது இதோ என் வயிறு. அவனைப் பார்க்க வேண்டுமென்றால் யுத்த பூமிக்குத் தான் செல்ல வேண்டும்” என்று பெருமிதத்துடன் பதிலளிக்கும் புறநானூற்றுத் தாயின் மனநிலை, இக்குறளின் கருத்தை மேலும் உறுதிப்படுத்துகிறது.
9. மகனின் தலையாய உதவி (குறள் 70)
மகன் தன் தந்தைக்குச் செய்யக்கூடிய தலையாய உதவியை இறுதி குறள் (70) விளக்குகிறது. இந்த உதவி, பொருள் சார்ந்ததல்ல; புகழ்சார்ந்தது.
குறள் 70:
மகன்தந்தைக்கு ஆற்றும் உதவி இவன்தந்தை
எந்நோற்றான் கொல்எனுஞ் சொல்.
மகன் தன் தந்தைக்குச் செய்யும் உதவி என்பது, ‘இவன் தந்தை இவனைப் பெறுவதற்கு என்ன தவம் செய்தானோ?’ என்று ஊர் உலகம் சொல்லும்படி நடந்து கொள்வதாகும்.
அறிவைத் தேடல்; ஒழுக்கத்தை விடாதிருத்தல். இவ்விரண்டினையும் மேற்கொள்வதே புதல்வன், பெற்றோர்க்குச் செய்யக்கூடிய தலையாய கடமை. ஒழுக்கத்தினின்றும் பிறழாது, அறிவுடையவனாக மகன் விளங்கினால், அப்போதுதான் ‘என்ன தவம் செய்து இவனை மகனாக அடைந்தான்’ என்று தந்தையைப் பார்த்து ஊர் உலகம் சொல்லும். இதுவே மகன் தன் தந்தைக்குச் செய்யும் மிகப்பெரிய உதவியாகும். இவ்வாறு, மக்கட் பேறு வெறும் சந்ததி வளர்ப்பதல்ல, நல்லொழுக்கம், அறிவு, மற்றும் அறச் செயல்களின் மூலம் பெற்றோருக்கு மறுமையிலும் நன்மை சேர்க்கும் உன்னதப் பேறு என்பதைத் திருவள்ளுவர் தெளிவாக விளக்கியுள்ளார்.
மேலும் படிக்க ..
No comments yet.