தமிழ் இலக்கணத்தின் ஐந்து பிரிவுகளில், புணர்ச்சி இலக்கணம் என்பது மிகவும் முக்கியமான ஒரு பிரிவாகும். மெய்யீற்றுப் புணரியல் என்பது நிலைமொழியின் இறுதியில் நின்ற மெய் எழுத்து, வருமொழியின் முதலில் நிற்கும் உயிர் அல்லது மெய் எழுத்துகளுடன் கூடும்போது அடையும் மாற்றத்தைப் பற்றிச் சிந்திப்பதாகும். நிலைமொழி, வருமொழி ஆகிய இரண்டு சொற்களும் சேரும்போது, அவை ஒலியிலும், சில சமயம் எழுத்திலும்கூட, மாற்றங்களை ஏற்படுத்தும். தமிழ் மொழியின் தனிச்சிறப்பைக் காட்டும் இந்த விதிகள், மொழியின் கட்டமைப்பைப் புரிந்துகொள்ள மிகவும் அவசியம்.
1. புணர்ச்சி இலக்கணத்தின் அடிப்படை
நிலைமொழி (நிலைபெறும் சொல்), வருமொழி (வந்து சேரும் சொல்) ஆகியன சேரும்போது புணர்ச்சி நிகழ்கிறது. புணர்ச்சியானது இரண்டு வகைப்படும்:
இயல்புப் புணர்ச்சி: நிலைமொழியிலும் வருமொழியிலும் எவ்வித மாற்றமும் நிகழாமல் புணர்வது.
விகாரப் புணர்ச்சி: நிலைமொழி, வருமொழி, அல்லது இரண்டிலுமே மாற்றம் நிகழ்வது. இம்மாற்றம் தோன்றல், திரிதல், கெடுதல் என மூவகையாகும்.
2. மெய்யீற்றுப் புணரியலின் பொது விதிகள்
நிலைமொழியின் இறுதியில் மெய் எழுத்துகள் (க், ங், ச், ஞ், ட், ண், த், ந், ப், ம், ய், ர், ல், வ், ழ், ள், ற், ன் – 18 எழுத்துகள்) நின்று, வருமொழியின் முதல் எழுத்துடன் சேரும்போது, புணரியலின் பொது விதிகள் செயல்படுகின்றன.
மெய் மேல் உயிர் இயல்பாக ஒன்றும்:
விதி: நிலைமொழியில் நின்ற மெய், வருமொழியில் நிற்கும் உயிர் எழுத்துடன் இயல்பாகச் சேரும்.
எடுத்துக்காட்டு: மண் + அழகன் = மண்ணழகன்
(விளக்கம்: ண் + அ = ண. இங்கு ‘ண்’-ன் புள்ளி கெட்டு, உயிர் வடிவத்துடன் ஒலியாக ஒன்றுகிறது. ஒலிவடிவில் மாற்றம் இல்லை என்பதால் இது இயல்புப் புணர்ச்சியே ஆகும். இது, மெய்யீற்றுப் புணரியல் காட்டும் அடிப்படை விதி.)
தனித்த குற்றெழுத்தின் முன் நின்ற மெய் இரட்டிக்கும்:
விதி: நிலைமொழியில் தனித்த குறில் எழுத்தின் முன் நின்ற மெய் எழுத்து, வருமொழியில் உயிர் வந்தால் இரட்டித்துச் சேரும்.
எடுத்துக்காட்டு: கண் + இரண்டு = கண்ணிரண்டு
ஞ, ண, ந, ம, ன, ர, ல, வ, ழ, ள, யின் நிலை:
நிலைமொழியில் இறுதியில் நிற்கும் மெய் எழுத்துகளுள் (11 மெய்யெழுத்துகள்), வருமொழியின் முதலில் யகரம் வந்தால் இகரச் சாரியை இடையில் வரும்.
எடுத்துக்காட்டு: மண் + யானை = மண்ணியானை
(விளக்கம்: ‘மண்யானை’ என்று சொல்வதும் பெரும்பான்மை வழக்காக உள்ளது.)
3. மெய்யீற்றுப் புணரியலின் சிறப்பு விதிகள்
பொது விதிகளுக்குள் அடங்காமல், சில சிறப்பு விதிகளின் மூலம் புணர்ச்சி நிகழும். இந்தச் சிறப்பு விதிகள், தமிழ் மொழியின் தனித்தன்மையான ஒலிப்பு முறையைக் காட்டுகின்றன.
அ. மகர ஈற்றுப் புணர்ச்சி (ம்):
நிலைமொழியின் இறுதியில் ‘ம்’ என்னும் மகர மெய் நின்று, வருமொழியின் முதல் எழுத்துடன் சேரும்போது பல மாற்றங்கள் நிகழும்.
மகர மெய் கெட்டு உயிர் ஈறு போல நிற்றல்:
விதி: வருமொழி முதலில் உயிர் வந்தால் மகர மெய் கெட்டு, நிலைமொழி உயிர் ஈறு போல நின்று புணரும்.
எடுத்துக்காட்டு: வட்டம் + ஆட்சியர் = வட்டாட்சியர் (ம் கெட்டு, ட + ஆ = டா)
மகர மெய், வல்லினத்திற்கு ஏற்ற மெல்லினமாகத் திரிதல்:
விதி: வருமொழி முதலில் வல்லினம் (க, ச, த, ப) வந்தால், மகர மெய் வல்லினத்திற்கு இனமான மெல்லினமாக (ங, ஞ, ந, ம) மாறும்.
எடுத்துக்காட்டு: மரம் + கிளை = மரக்கிளை (ம்+க் = ங், தோன்றல் விகாரம்)
ஆ. றகர ஈற்றுப் புணர்ச்சி (ண், ன்):
நிலைமொழியின் இறுதியில் ‘ண்’ அல்லது ‘ன்’ என்னும் மெய் நின்று, வருமொழியின் முதலில் வல்லினம் வந்தால், அவை முறையே ‘ட்’ அல்லது ‘ற்’ என்னும் மெய்களாகத் திரியும். இது வேற்றுமைப் புணர்ச்சியில் நிகழும்.
திரிதல் விதி:
எடுத்துக்காட்டு: மண் + குடம் = மட்குடம் (ண் -> ட், திரிதல் விகாரம்)
எடுத்துக்காட்டு: பொன் + குடம் = பொற்குடம் (ன் -> ற், திரிதல் விகாரம்)
இ. நகர ஈற்றுப் புணர்ச்சி (ன்):
நிலைமொழியின் இறுதியில் ‘ன்’ என்னும் நகர மெய் நின்று, வருமொழி முதலில் வரும் நகர எழுத்து திரிந்து கெடும்.
திரிதல் மற்றும் கெடுதல்:
எடுத்துக்காட்டு: அரசன் + நன்மை = அரசனன்மை (ன் + ந் திரிந்து ‘ன்’ கெடுதல்)
எடுத்துக்காட்டு: கோன் + நல்லன் = கோனல்லன்
4. புணரியல் கல்வியின் அவசியம்
மெய்யீற்றுப் புணரியல் விதிகளைப் புரிந்துகொள்வது, தமிழ் மொழியைப் பிழையின்றி எழுதவும், ஒலியின் தன்மையைச் சரியாக அறியவும் உதவுகிறது. இலக்கண அறிவு இல்லாவிட்டால், நாம் பேசும் அல்லது எழுதும் மொழியின் அமைப்பு சிதைந்துபோகும். மேலும், இந்த விதிகளைப் பற்றி ஆழமாகப் படித்தால், நாம் அன்றாடம் பயன்படுத்தும் பல சொற்களின் பிறப்பு மற்றும் அதன் உண்மை வடிவத்தைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். இலக்கணம் என்பது மொழியின் கட்டமைப்பு; அதனைச் சரியாகப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் மொழியின் வளம் பாதுகாக்கப்படும்.
No comments yet.