நாம் வாழும் நவீன உலகம், வேகத்தையும் பரபரப்பையும் அடிப்படையாகக் கொண்டது. காலை எழுந்தவுடன் தொடங்கும் இந்த ஓட்டம், இரவு உறங்கச் செல்லும் வரை நம்மை விடுவதில்லை. இந்த வேகமான வாழ்க்கை முறை, நமது சமூகத்தின் அனைத்து அங்கங்களையும் பாதித்துள்ளது, இதில் கிராமங்களும் விவசாயமும் விதிவிலக்கல்ல. ஒரு காலத்தில் தன்னிறைவுடன், இயற்கையோடு இயைந்து வாழ்ந்த கிராமப்புற வாழ்க்கை முறை இன்று முற்றிலுமாக மாறிவிட்டது. தொழில்நுட்பத்தின் வருகை, குறிப்பாக கைபேசிகள், தொலைக்காட்சி மற்றும் இணையம் ஆகியவை கிராமங்களுக்கும் நகரங்களுக்கும் இடையிலான தூரத்தைக் குறைத்துவிட்டன. இந்த மாற்றங்கள் ஒருபுறம் முன்னேற்றமாகத் தெரிந்தாலும், மறுபுறம் நமது பாரம்பரியத்தின் ஆணிவேரான விவசாயத்தில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன. வேளாண்மையின் இன்றைய நிலை என்பது, இந்த மாற்றங்களின் பின்னணியில் ஆழமாகப் புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டிய ஒரு சிக்கலான விஷயமாகும்.
பாரம்பரிய விவசாயத்தின் மறைந்து வரும் சுவடுகள்
இன்றைய விவசாய வல்லுநர்கள் பலர், இயற்கை விவசாயம், அங்கக வேளாண்மை (Organic Agriculture) என்று பல பெயர்களில் பாரம்பரிய விவசாய முறைகளைப் பற்றிப் பேசுகிறார்கள். ஆனால், அந்தப் பாரம்பரிய விவசாயம் எப்படி இருந்தது என்பதை நாம் நினைவுகூர வேண்டும். முன்பு, ஒரு விவசாயியின் குடும்பத்தில் குறைந்தது ஐந்து முதல் பத்து உறுப்பினர்கள் விவசாயப் பணிகளில் ஈடுபட்டனர். ஒவ்வொரு வீட்டிலும் பத்து முதல் இருபது மாடுகள் இருக்கும். அந்த மாடுகளின் சாணம், வயலுக்குத் தேவையான இயற்கை உரமானது. வயல்வெளிகளைச் சுற்றி புங்கம், வேம்பு போன்ற மரங்கள் நிறைந்திருக்கும். அவற்றின் தழைகள் நெல் பயிரிடப்படும் சேற்றில் மிதிக்கப்பட்டு, சிறந்த பசுந்தாள் உரமாக மாறின. இது ஒரு தன்னிறைவுப் பொருளாதாரமாக, இயற்கையைச் சார்ந்த ஒரு வாழ்க்கை முறையாக இருந்தது.
ஆனால், வேளாண்மையின் இன்றைய நிலை முற்றிலும் மாறுபட்டது. எத்தனை விவசாயிகளிடம் இன்று உழவு மாடுகள் உள்ளன? எத்தனை பேர் மாடுகளை வைத்து ஏர் ஓட்டத் தயாராக இருக்கிறார்கள்? மாடுகளுக்குத் தேவையான தீவனம் கிடைப்பதுகூட பெரும் சவாலாகிவிட்டது. இந்தச் சூழலில், கடந்த கால விவசாய முறைகளைப் பேசி, அதையே மீண்டும் கொண்டுவர வேண்டும் என்பது நடைமுறைக்குச் சாத்தியமானதா?
பசுமைப் புரட்சியின் தேவையும் தாக்கமும்
1947-ல் இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்தபோது, நமது மக்கள் தொகை வெறும் 40 கோடி. அவர்களில் 85 சதவீதம் பேர் விவசாயத்தை மட்டுமே நம்பி இருந்தனர். ஆனால் இன்றோ, நமது மக்கள் தொகை 140 கோடியைத் தாண்டிவிட்டது, விவசாயத்தை நம்பி இருப்பவர்களின் சதவீதம் 65 ஆகக் குறைந்துள்ளது. இந்த மாபெரும் மக்கள் தொகைக்கு உணவளிக்க, நாம் விவசாய உற்பத்தியைப் பெருக்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்குத் தள்ளப்பட்டோம். இதன் விளைவாகவே பசுமைப் புரட்சி உருவானது.
அதிக மகசூல் தரும் வீரிய ரகங்கள், ரசாயன உரங்கள் மற்றும் பூச்சிக்கொல்லிகளின் பயன்பாடு ஆகியவை பசுமைப் புரட்சியின் முக்கிய அங்கங்களாக இருந்தன. இந்த பசுமைப் புரட்சி நடைபெறாமல் இருந்திருந்தால், இன்று இந்தியாவின் உணவுத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்திருக்க முடியுமா என்பது ஒரு பெரிய கேள்விக்குறி. விளைநிலங்கள் வீட்டுமனைகளாக மாறிவரும் சூழலில், இருக்கும் குறைந்த நிலத்தில் அதிக உற்பத்தியை எட்டுவதற்கு நவீன அறிவியல் தொழில்நுட்பங்கள் அவசியமாகின்றன.
இயற்கை வேளாண்மை: இன்றைய எதார்த்தமும் சவால்களும்
இயற்கை வேளாண்மையைத் தவறு என்று சொல்லவில்லை. ஆனால், அதிலிருந்து கிடைக்கும் குறைந்த மகசூல், இன்றைய நமது உணவுத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்யாது என்பதே நிதர்சனம். இயற்கை முறையில் விளைவிக்கப்பட்ட பொருட்களின் விலை அதிகமாக உள்ளது. வறுமைக் கோட்டிற்குக்கீழ் வாழும் கோடிக்கணக்கான இந்திய நுகர்வோர்களால் இந்தப் பொருட்களை வாங்கிப் பயன்படுத்த முடியுமா? இயற்கை வேளாண்மை என்பது ஒரு சிறு பிரிவினருக்கானதாக இருக்கலாமே தவிர, ஒட்டுமொத்த தேசத்தின் பசியைப் போக்குவதற்கான தீர்வாக அமையாது.
இரண்டாவது பசுமைப் புரட்சிக்கான அழைப்பு
மக்கள் தொகை அதிகரித்து, விவசாயிகளின் எண்ணிக்கை குறைந்து, விளைநிலங்கள் சுருங்கிவரும் இந்தச் சூழலில், நமக்குத் தேவைப்படுவது இரண்டாவது பசுமைப் புரட்சி. இது முதல் பசுமைப் புரட்சியைப் போன்றதல்ல. இது உயிரித் தொழில்நுட்பம் (Biotechnology), நானோ தொழில்நுட்பம் (Nanotechnology) போன்ற நவீன அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளை விவசாயத்தில் புகுத்தி, உற்பத்தியை பன்மடங்கு பெருக்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டது. நாம் அனைத்துத் துறைகளிலும் புதுமைகளை நாடும்போது, விவசாயத்தில் மட்டும் ஏன் பழைமையைப் பிடித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்?
இயற்கை வழி வேளாண் பொருட்களின் சந்தை
சவால்கள் ஒருபுறம் இருந்தாலும், இயற்கை வழி வேளாண் பொருட்களுக்கான சந்தை உலகளவில் வேகமாக வளர்ந்து வருகிறது. உலகளவில் 10-15 சதவீதமாக இருந்த வளர்ச்சி, தற்போது 25-30 சதவீதமாக உயரும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. இந்தியாவில் தேயிலை, காய்கறிகள், பழங்கள், அரிசி, கோதுமை, பருத்தி மற்றும் வாசனைப் பொருட்கள் ஆகியவை முக்கிய இயற்கை வேளாண் பொருட்களாக உள்ளன.
சந்தையின் வளர்ச்சி மற்றும் நுகர்வோர்
உள்நாட்டுச் சந்தையில், உடல் நலன் குறித்த விழிப்புணர்வு அதிகரித்து வருவதால், நடுத்தர மற்றும் உயர் நடுத்தர வர்க்கத்தினர் மத்தியில் இயற்கை பொருட்களுக்கான தேவை அதிகரித்துள்ளது. குறிப்பாக, தேயிலை, வாசனைப் பொருட்கள், வாழைப்பழம், அரிசி போன்றவற்றின் வளர்ச்சி விகிதம் அதிகரித்து வருகிறது.
சந்தைப்படுத்துதலில் உள்ள சவால்களும் தீர்வுகளும்
இயற்கை விவசாயிகளை ஊக்குவிப்பதில் சந்தைப்படுத்துதல் ஒரு முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறது. ஆனால், இதில் பல சவால்கள் உள்ளன.
விவசாயிகளின் அறியாமை: பெரும்பாலான சிறு விவசாயிகளுக்கு சந்தை நிலவரம், விலை நிர்ணயம், தொழில்நுட்பம் மற்றும் கடன் உதவிகள் பற்றிய சரியான தகவல்கள் கிடைப்பதில்லை.
உள்கட்டமைப்பு பற்றாக்குறை: விளைபொருட்களைச் சேமித்து வைக்கக் கிடங்குகள், சரியான போக்குவரத்து வசதிகள், மற்றும் இயற்கை பொருட்களுக்கெனத் தனிப்பட்ட சந்தைகள் இல்லாதது ஒரு பெரும் குறை.
தீர்வின் பாதையில்: இந்தச் சவால்களைச் சமாளிக்க, அரசு பல்வேறு நடவடிக்கைகளை எடுத்து வருகிறது. இணையதளம் மூலமாக விவசாயிகளுக்குத் தகவல்களை வழங்குவது, ஏற்றுமதியாளர்களை விவசாயிகளுடன் நேரடியாக இணைப்பது, மற்றும் உழவர் உற்பத்தியாளர் அமைப்புகளை (Farmer Producer Organizations) உருவாக்குவது போன்றவை அவற்றில் சில. இதன் மூலம், இடைத்தரகர்களின் தலையீடு இன்றி, விவசாயிகள் தங்கள் பொருட்களுக்குச் சரியான விலையைப் பெற முடியும்.
முடிவாக, வேளாண்மையின் இன்றைய நிலை என்பது பாரம்பரியத்திற்கும் நவீனத்திற்கும் இடையிலான ஒரு போராட்டக் களம். இயற்கை விவசாயத்தின் நன்மைகளை நாம் அங்கீகரிக்கும் அதே வேளையில், நாட்டின் உணவுப் பாதுகாப்பை உறுதி செய்ய அறிவியல் தொழில்நுட்பத்தின் துணையை நாடுவதே புத்திசாலித்தனம். ஒரு சமச்சீரான அணுகுமுறையின் மூலமே, விவசாயிகளின் வாழ்வாதாரத்தை மேம்படுத்தி, அனைவருக்கும் உணவு கிடைப்பதை நம்மால் உறுதி செய்ய முடியும்.
No comments yet.