வாழ்க்கை என்பது ஒரு மாரத்தான் ஓட்டம் போன்றது. இதில் வெற்றி பெறுவதற்குத் தேவையான அடிப்படைச் சக்திகளாகத் தன்னம்பிக்கை, இறைநம்பிக்கை மற்றும் விடாமுயற்சி ஆகியவை விளங்குகின்றன. இந்த மூன்றும் ஒருங்கே இணைந்தால், உலகமே நம் காலடியில் வந்து சேரும் என்பது ஆன்றோரின் வாக்கு. இந்த உன்னதமான கருத்தையே ‘கருமமே கண்ணாயிரு’ என்ற ஆழமான வாக்கியத்தின் மூலம் குமரகுருபர சுவாமிகள் வலியுறுத்துகிறார். விடாமுயற்சியின்றி எந்தச் செயலிலும் வெற்றி காண இயலாது. உழைப்பே உயர்வு என்பதை உணர்ந்து, நாம் ஒவ்வொரு நாளும் சுறுசுறுப்புடன் செயல்பட வேண்டும்.
தன்னம்பிக்கை மற்றும் இறைநம்பிக்கை
தன்னம்பிக்கைதான் வெற்றிக்கு முதல் கண்ணாக இருக்க வேண்டும். இறைவனை வணங்குவது என்பது மிக முக்கியமான ஒரு செயல்தான்; அதில் எவ்வித சந்தேகமும் இல்லை. ஆனால், நாம் செய்யும் முயற்சிகளுக்கு ஏற்றபோது தான் இறைவனே நமக்கு உதவி செய்கிறான் என்பதையும் நாம் மறக்கக் கூடாது. முயற்சி நம் கையில்; முடிவு இறைவன் கையில் என்ற தத்துவத்தை உணர்ந்து நாம் செயல்பட வேண்டும்.
பல நேரங்களில் நாம் இறைவனிடமே அனைத்தையும் சமர்ப்பித்துவிட்டு, எந்தவிதமான முயற்சியும் எடுக்காமல் இருக்கும்பொழுது நிச்சயமாக அதில் வெற்றி அடைவதற்கு வாய்ப்பு ஒரு துளியும் இல்லை. இறைவனை வணங்குவது மூன்று காரணங்களுக்காகத் தான்:
இந்த மனித வாழ்க்கையை, நாம் வெற்றியடைவதற்குத் தேவையான அத்தனை வசதிகளையும் நமக்குக் கொடுத்ததற்கு நன்றி சொல்ல.
இறைவனை வணங்கும்பொழுது அதன் மூலமாக இறைத் தத்துவங்களைத் தெரிந்து நம் வாழ்வில் கடைபிடிப்பதற்கு.
அனைவருக்கும் மேலாக, நம்மைப் போல் இறைவனை வணங்குகின்ற அனைவரும் சேர்ந்து வணங்கும்பொழுது அங்கு உருவாகின்ற ஒரு ஆக்கப்பூர்வமான சக்தியை நமக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்வது.
ஆகவே, முயற்சி உடையார் இகழ்ச்சி அடையார் என்பதை மனதில் வைத்து, தன்னம்பிக்கையை முதல் கண்ணாகவும், இறைநம்பிக்கையை இரண்டாம் கண்ணாகவும் வைத்து நம் நெற்றிக் கண்ணான முயற்சியோடு சேர்ந்து நல்ல உழைப்பைக் கொடுத்தால் வெற்றி நிச்சயம் என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை.
முயற்சியின் முக்கியத்துவமும் காலத்தின் மகத்துவமும்
விடாமுயற்சியின் முக்கியத்துவத்திற்கான ஒரு கதையைப் பார்ப்பது அவசியம். சியுலா கிராண்டே என்று ஒரு மலை இருந்தது. அது 21000 அடி உயரம் கொண்டது. அந்த மலை மேல் ஏற வேண்டும் என்ற வெறி இரண்டு பிரிட்டிஷ் இளைஞர்களுக்கு இருந்தது. ஒரு நாள் அவர்கள் மலையில் ஏறத் தொடங்கினார்கள். கரடுமுரடான மலை, கடும் குளிர், பனி ஆகிய எதையும் பொருட்படுத்தாமல் இருவரும் ஏறிக்கொண்டிருந்தார்கள். அப்போது ஒரு வழுக்குப் பாறையில் சிம்சன் என்பவன் விழுந்துவிட்டான். விழுந்ததில் அவன் காலில் பயங்கர அடி. அவனால் நடக்க முடியவில்லை.
அவனை என்ன செய்வதென்று அடுத்தவன் சைமனுக்குப் புரியவில்லை. நண்பனாயிற்றே, அதனால் அவனை அப்படியே விட்டுவிடாமல் கயிற்றில் கட்டித் தோளில் சுமந்துகொண்டே மலை ஏறினான். அதிக தூரம் ஏற முடியவில்லை. ஒரு விளிம்பில் கை வழுக்கி சிம்சன் பாதாளத்தில் விழுந்துவிட்டான். மேலே நின்றிருந்த சைமன் கயிறு மூலம் இழுத்துப் பார்த்தான். எந்த அசைவும் தெரியவில்லை. குரல் கொடுத்தான், அப்போதும் பதிலில்லை. சில மணி நேரப் போராட்டத்துக்குப் பிறகு சிம்சன் இறந்துவிட்டான் என்று முடிவு செய்து, அங்கிருந்து சைமன் மட்டும் மலை ஏறத் தொடங்கினான். இந்தத் தனிமை, சோர்வு, பசி, மற்றும் உணவின்மையுடன் அவன் மேற்கொண்ட பயணம், சாதாரணமானதல்ல.
சைமன் மேலே ஏறியது ஒரு ஆச்சரியம் என்றால், காலில் அடிபட்டுக் கீழே விழுந்த, இறந்துவிட்டதாகக் கருதப்பட்ட சிம்சனைப் பார்த்ததும் அங்கிருந்தவர்கள் அனைவருக்கும் ஆச்சரியம். ‘நீங்கள் வந்து சேருவீர்கள் என்று நாங்கள் நினைக்கவில்லை. எப்படி உங்களால் சாதிக்க முடிந்தது?’ என்று கேட்டார்கள். அதற்கு அவர்கள் இருவரும், ‘இவ்வளவு வந்துவிட்டோம், இன்னும் கொஞ்சம் முயற்சி பண்ணித்தான் பார்ப்போமே என்று முயற்சித்தோம்’ என்று ஒரு சேரச் சொன்னார்கள்.
குரு சொன்ன நீதியானது, “முழுமையான முயற்சி தோற்பதில்லை. பல நேரங்களில் முயற்சியை அரைகுறையாக செய்வதுதான் வெற்றிக் கனியைப் பறிக்க முடியாமல் போவதற்குக் முக்கிய காரணமாக அமைகிறது.”
நேரத்தின் மகத்துவம் மற்றும் அதன் ஆக்கப்பூர்வ பயன்பாடு
முயற்சியானது வெற்றியை அடையும் வரை போராடினால் நிச்சயமாக வெற்றி அடைவோம் என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை. 90% முயற்சியாளர்கள் வெற்றிக்கனியைப் பறிக்காமல் போவதற்குக் காரணம், முழுமையாக வெற்றிக்கனியைப் பறிப்போம் என்ற நம்பிக்கையில் விடாமுயற்சியுடன் உழைக்கும் அந்த உழைப்பைக் கைவிடுவதுதான்.
இதேபோல், நேரத்தின் மகத்துவத்தை உணர்வது விடாமுயற்சிக்கு உத்வேகம் அளிக்கும்.
ஆங்கிலக் கவிஞர் லாங்பெலொ கூறுவது போல்:
கடந்து போன காலத்துக்காக வருந்திப் புலம்பாதீர்கள் – ஏனெனில் அது மீண்டும் வருவதில்லை ;
கையில் இருப்பது இன்றைய பொழுது அச்சமின்றி துணிவோடு அணுகுங்கள் எதிர்காலத்தை
நேரம் என்பது செலுத்தப்பட்ட அம்பைப் போன்றது. அது திரும்ப வராது. நேரம் பணத்தைவிட உயர்ந்தது. ஏனெனில் அந்தப் பணத்தையே நேரம்தான் சம்பாதித்துக் கொடுக்கிறது. ஒரு மனிதனின் ஆயுளை எடுத்துக் கொண்டு காலத்தை கணக்கிட்டால், ஆயுளில் மூன்றில் ஒரு பங்கு தூக்கத்தில் கழிந்துவிடுகிறது. ஒருவன் தன் ஆயுட்காலத்தை பயனுள்ள வகையில் பயன்படுத்துவது அவசியம். எனவே, கையில் இருப்பது இன்றைய பொழுதே. அதை துணிந்து செயலாற்றல் மூலம் வீணாக்காமல் இருக்க வேண்டும்.
தேனீயும் வெட்டுக்கிளியும் காட்டும் பாடம்
நேரத்தைப் பயனுள்ள வழியில் பயன்படுத்துவது குறித்தும், விடாமுயற்சி பற்றியும் தேனீயும் வெட்டுக்கிளியும் சொல்லும் பாடம் முக்கியமானதாகும். ஒரு பூஞ்சோலையில், தேனீ ஒன்று மலரில் அமர்ந்து தேன் எடுத்துக்கொண்டிருந்தது. அங்கு வந்த வெட்டுக்கிளி, அந்தச் செடியின் இலைகளைக் கத்தரித்து, வாய்க்குள் போட்டு தனக்கு உணவாக்கிக் கொண்டிருந்தது.
தேனீ வெட்டுக்கிளியிடம், “நான் இந்தச் செடியைப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறேன். ஆனால் அதை நான் அழிப்பதில்லை. மாறாக, மகரந்தச் சேர்க்கையால் இந்தச் செடியைச் செழிக்க வைக்கிறேன். பூத்து காய்த்து வளங்கொழிக்கச் செய்கிறேன். இதுதான் ஆக்கப்பூர்வம்” என்று கூறியது.
வெட்டுக்கிளியோ, “உனக்கு உணவுதான் முக்கியம். அதற்காக வேண்டி எதையும் அழித்துவிடுவது உன் பழக்கம். உன்னால் ஒன்றை அழிக்க முடியுமே தவிர, உருவாக்க முடியாது. இதுதான் அழிவுப்பூர்வம்” என்று தேனீயிடம் கூறியது.
நேரத்தை முழுமையாகப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதைத் தேனீ எடுத்துக் கூறுகிறது. ஆனால் வெட்டுக்கிளியோ நேரத்தை வெட்டி வெட்டி வீணாக்கும்படி கூறுகிறது. எனவே, இளமை முதற்கொண்டே காலத்தை முறையாகவும் பயனுள்ளதாகவும் செலவழிக்கக் கற்றுக் கொண்டால், இன்னல்களைச் சுட்டெரித்து, சுடர்விடும் எதிர்காலத்தை நம்மால் படைக்க முடியும். விடாமுயற்சியின் மூலமும், நேரத்தை ஆக்கப்பூர்வமாகப் பயன்படுத்துவதன் மூலமும், கருமமே கண்ணாயிரு என்ற தத்துவத்தை நாம் வாழ்வில் பின்பற்ற முடியும்.
மன்னனின் ஞானம்: திட்டமிட்ட வெற்றி
திட்டமிடுதல் மற்றும் விடாமுயற்சியின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்தும் மற்றொரு கதை மன்னனின் ஞானத்தைப் பற்றி கூறுகிறது. ஒரு நகரத்தில், ‘ஐந்து ஆண்டுகள் மட்டுமே மன்னராக இருக்கலாம்; அதன் பின் மன்னன் காட்டிற்கு அனுப்பப்படுவார்’ என்ற சட்டம் இருந்தது. அந்தக் காட்டில் கொடிய விலங்குகள் மட்டுமே வாழ்ந்தன.
ஒருமுறை அரியணை ஏறிய மன்னன் வித்தியாசமாகச் சிந்தித்தான். அவன் விதியை அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ளாமல், அதை மாற்றிக்கொள்ள வழி தேடினான்.
முதலாம் ஆண்டு: ஆயிரம் வேட்டைக்காரர்களை காட்டிற்கு அனுப்பி, அங்கிருந்த கொடிய விலங்குகளை அழித்தார்.
இரண்டாம் ஆண்டு: ஆயிரம் விவசாயிகளை அனுப்பி நிலத்தை உழுது, தானியங்களையும் காய்கறிகளையும் வளரச் செய்தார்.
மூன்றாம் ஆண்டு: கட்டடக் கலைஞர்களை அனுப்பி வீடுகள், அரண்மனைகள், சாலைகள் ஆகியவற்றை அமைத்தார்.
நான்காம் ஆண்டு: நிர்வாகிகளை அனுப்பி அரசியல் மற்றும் சமூக அமைப்பை சீரமைத்தார்.
ஐந்தாம் ஆண்டு முடிந்தபோது, மக்கள் அனைவரும் ‘இப்போது மன்னன் கொல்லப்படுவார்’ என அஞ்சியிருந்தனர். ஆனால், அந்த மன்னன் மகிழ்ச்சியோடு ஆற்றைக் கடந்து சென்றார். “நான் சாகப் போகவில்லை; வாழப் போகிறேன். ஏனெனில் அந்தக் காடு இப்போது என் நாடாக மாறியுள்ளது. நான் அங்கே மன்னனாக வாழப்போகிறேன்” என்று அவர் பெருமையுடன் கூறினார்.
இந்தக் கதை நமக்குப் பல முக்கியப் பாடங்களை வழங்குகிறது:
சூழ்நிலை நம்மை நிர்ணயிப்பதில்லை: நம்முடைய சிந்தனையும் செயலும் தான் வாழ்க்கையை மாற்றுகின்றன.
முன்கூட்டிய திட்டமிடல்: எதிர்காலத்தை நினைத்துச் செயல்பட்டால், மிகக் கடினமான பிரச்சனைகளையும் எளிதாகத் தீர்க்க முடியும்.
துணிவு மற்றும் நேர்மறை மனப்பான்மை: பயம் கொண்டு நடுங்கினால் தோல்வி நிச்சயம்; ஆனால் நம்பிக்கையோடு செயல்பட்டால் வெற்றி நிச்சயம்.
வாழ்க்கை எப்போதும் நமக்குப் புதுப் புதுச் சவால்களைத் தருகிறது. ஆனால் அவற்றை வாய்ப்பாக மாற்றிக் கொள்ளும் திறன் நமக்குள் இருந்தால், வெற்றியின் கதவைத் திறக்க முடியும். சவால்களில் சிந்தனை செய்தால் மட்டுமே வெற்றியை அடைய முடியும் என்பதே இக்கதையின் மையக் கருத்தாகும். துணிவும் விடாமுயற்சியும் இல்லாவிடில், எந்தப் பெரிய வெற்றியும் நிலைக்காது.
No comments yet.